Autor: Polonia

Jesteśmy w pracy jako opiekuni i niestety terminy są, jakie są i nie mamy na to wpływu. Po prostu trzeba jechać i nie mamy romantycznych chwil. A nawet jak wracamy chociaż 1 dzień później, to musimy odrabiać zaległości i pomimo zmęczenia jako kobitki robimy coś specjalnego, by naszym chłopakom zrobić przyjemność, chociaż padamy na pysk. Wychodzi na to, że takie święto, to jedna wielka ściema. Ale chyba tak oprócz dwóch świąt w roku i licząc urodziny i imieniny, to możemy troszkę zaszaleć i zrobić jakieś małe święto. Mało w sumie w ciągu roku mamy kontakt i dzień dla nas. Szczególnie jeżeli dzieli nas spora odległość…

Zakupy są trudne w Polsce, a co dopiero w Niemczech, bo dochodzi nam jeszcze znajomość języka. Kto umie „gęgać” chociaż trochę, to powinien sobie poradzić. To nie jest tak, że bierzemy z półki towar. Ważne jest, by wziąć do koszyka dobrą jakość za niska cenę. A jeśli chcemy uzyskać informacji, zawsze można poprosić pracownika marketu i oni pomogą zawsze, bo raz, że to należy do ich obowiązków, ale idzie wyczuć jaki dzień mają i fałszerzy idzie wyczuć na milę, zaś porządnych ludzi szanujemy pomimo to, że są często zmęczeni pracą, a my im jeszcze zawracamy gitarę. Tacy ekspedienci są na miarę złota. Uśmiech także robi swoje.

U nas w kraju ubieramy się przeważnie „normalnie” w stosunku do pracy, do wykonywanego zawodu i na ulicy w miarę modnie i wygodnie. Ciekawe jest, że np. w Niemczech spotykamy różnych ludzi różnie ubranych. Jest to oprócz „normalnych” ciekawa kolekcja kolorów, strojów i tendencji. Fajnie się to ogląda na ulicy i nawet można podejrzeć kilka ciekawych połączeń, które potem można wykorzystać w kraju i nadać sobie troszeczkę inny styl we własnym ubiorze. Zawsze takie rzeczy należy obserwować i wyciągać wnioski dla siebie. Przynajmniej możemy nawet zmienić swój własny image. Powodzenia w obserwacjach, bądźmy detektywami w akcji!

Wyjeżdżając za granicę zawsze mamy możliwość poznania innych dań, albo w ogóle jedzenia na co dzień. Np. w zależności od upodobań jemy na śniadanie płatki, bułkę z kremem czekoladowym, chleb z kiełbasą, czy szynką, albo owsiankę. Gdzie indziej to może być (przykładowo Francja) bagietka, croissant z marmoladą i kawą. W Niemczech bułka też na słodko lub sucha, łamana do jogurtu, albo smarowana masłem i podana z wędliną. W przypadku obiadu, tutaj raczej jada się warzywa gotowane i można się naprawdę zdziwić, że niektórzy w ogóle nie lubią surówek tak, jak u nas w Polsce. Zadziwia mnie to i czasami drażni. My tu chcemy jeść w pracy jako opiekuni czasami coś zielonego, a musimy gotować i nie mieć witamin.

No dobra, wyjeżdżamy i zastanawiamy się co nas po drodze nawet spotka. Potem trzeba dotrzeć i zobaczyć na czym stoimy. Zazwyczaj wyjeżdżamy do Niemiec do pracy jako opiekunki. Trzeba poznać miejsce i nowych podopiecznych. Każdy taki wyjazd, to znak zapytania i tylko wracając z powrotem martwimy się już tylko transportem i tym, czy nasza praca została dobrze wykonana. No i mamy. Zawsze nerwy, czy dojedziemy, albo czy nowe miejsce będzie dla nas łaskawe i ludzie też? Ale w sumie warto zawsze wyjechać, zwiedzić coś ciekawego, poznać ludzi na miejscu i się z nimi zaprzyjaźnić. Więc kochani pracownicy, czy turyści niech będzie dobrze!

Tak się często wydaje, że jedziemy do innego kraju i spotykamy różnych ludzi. Wiadomo, jak jedziemy to bus, czyli ludzie, na miejsce to ludzie, po drodze ludzie. Można też po drodze spotkać kogoś, kogo polubimy z wzajemnością i rozwija się uczucie. No niby mamy zlecenie, ale życie lubi płatać figla i jak to ludzie zakochujemy się w końcu i mamy plany na przyszłość. W przypadku facetów i to nawet z innego kraju też się liczą oświadczyny i ślub. My mamy w głowie to samo i wtedy się zaczyna. Musimy ustalić listę gości, wysłać zaproszenia, znaleźć knajpę, muzykę, garnitur i sukienkę. To i tak jest obojętne, gdzie ceremonia się odbędzie, bo tak będzie ślubowanie i nie ważne gdzie.

Chyba bardzo ważne jest to, że kiedy wyjeżdżamy na Stellę, musimy się dowiedzieć, gdzie tak naprawdę musimy dotrzeć i co wykonywać na miejscu. Dlatego kontakt z firmą, pytania przez telefon i upewnienie się, że w ogóle możemy wyjechać. Dla mnie osobiście jest to normalnie jazda rockowa bez trzymanki. No bo jak firma może wypuścić takiego „jelenia” bez „obsługi”. A czasami tak się zdarza. Byle by tylko zarobić pieniążki od zleceniodawcy. Nikt chyba jakoś nie interesuje się, czy taka opiekunka lub opiekun dają sobie radę. Ale w zasadzie miejsce jest miejscem i każdy musi je poznać sam a także panujące tam czy tradycje, czy porządek pracy, albo jak to robić?

Wyjazd do Niemczech jako opiekunka ludzi starszych i to pierwszy raz, dostarcza mnóstwa emocji, bo przecież trzeba dojechać na miejsce i zapoznać się ze szczegółami, które będą nas obowiązywać. Dopiero po jakimś tam czasie zaczynamy jakoś sprzęgać w trybikach i robić to, co do nas należy. Wszystkie nerwy wiążą się do społu i próbujemy jakoś dać sobie radę. Ale w zasadzie jest to dla nas wielki stres i ciągła uwaga na to, co robimy. Przecież chcemy pracować, jak najlepiej umiemy i ogarnąć wszystko na miejscu. Czasami bywa trudno, bo różni ludzie i różne potrzeby. Pewnie każdy za pierwszym razem wpada trochę w panikę, ale człowieku nie bój się, dasz radę!

Jeżeli pracujemy jako opiekunka w Niemczech, to warto mieć kontakt z sąsiadami mieszkającymi obok. Ja miałam taką możliwość i troszkę skorzystałam z ich pomocy. Kiedyś nawet miałam sympatycznego sąsiada z którym się zaprzyjaźniłam. Mieszkał obok mnie. Jeżeli się o coś zapytałam to udzielał mi rad lub dawał wskazówki, albo mówił gdzie coś jest i co mogę w dniu wolnym zwiedzić. Było to bardzo miłe. Zdziwiło mnie, kiedy ponownie przyjechałam. Bardzo się cieszył. Ja za to spryciula wzięłam ze sobą kiełbasę tzw. „słoikówkę” domowej roboty i mu podarowałam, bo w końcu mieszkał sam. Na drugi dzień pięknie mi dziękował, że wlekłam to 800km, a w słoiku nie było już za dużo. Jednak polskie wyroby, to polskie wyroby.

Gdzie Polaka nie wyślesz, to zawsze coś będzie kombinował, by na swoje wyjść. Ale kiedy spotykamy „naszych”, to zawsze mamy odruch odezwania się, czy to w markecie, czy nawet przypadkowo na ulicy. Chcemy się porozumieć po niemiecku, a ludzie mówią, żeby się nie męczyć, bo oni mieszkają co prawda na stałe, ale język pamiętają. Miłe to wtedy jest, a przy okazji można się nauczyć relacji „tubylczych” na miejscu. Jest także to, że możemy się zapytać: Jak tu jest? Wyjaśnią wszystko i to nam daje pewne zasady działania w jakimś mieście. Nie powiem, że Niemcy patrzą na nas – opiekunów z Polski niełaskawie, ale ja się z tym nie spotkałam ani razu.